Lucht happen

Toen ik voor het eerst hoorde van de Corona-griep haalde ik mijn schouders op. Ik had jaren in de verpleging gewerkt en dacht die hele Corona wel te kunnen relativeren. Immers er gaan elk jaar enkele duizenden mensen dood aan de griep en die Corona zou wel niet veel anders zijn. Ik nam de Corona wel serieus hoor, en hield me aan de voorschriften maar ik lag er niet wakker van. Dat veranderde…

Mijn vrouw werd ziek en kreeg hoge koorts. Ik had nergens last van en probeerde zo goed mogelijk voor haar te zorgen. Maar na anderhalve week kreeg ik het plotseling benauwd. Niet zo maar, want het werd steeds erger. Ik dacht steeds: ik stik, ik ga dood. Mijn vrouw was al weer opgeknapt maar ik werd steeds zieker. Ik had geen koorts hoestte niet, was alleen benauwd.

In overleg met de huisarts stopte ik met een hartpil en ik dacht dan gaat het wel over maar nee. Het hielp slechts een beetje en ik bleef benauwd, ik werd ook steeds angstiger. Gelukkig mocht ik bij de huisarts langs. De ontvangst was bizar, de arts en assistenten waren helemaal in het plastic en met mondkapje op. Mijn mondkapje wat ik opgedaan had werd op de plaats gezet en ik werd naar de spreekkamer begeleid. Mijn bloeddruk en temperatuur werden opgenomen. Tenslotte werd er wat slijm afgenomen, en dat zou worden opgestuurd. Twee dagen later kreeg ik de uitslag. Ik was besmet met Corona. Ik kon weer naar huis, ze konden niets voor me doen. Ik had dus Corona……..

De dagen er op werd ik  meer panisch, steeds benauwder en ik werd uiteindelijk met spoed naar het ziekenhuis gebracht in een ambulance. Ik kreeg een mondkapje op en werd behandeld als een zwaar zieke besmettelijke corona patiënt. Dat was ik natuurlijk ook. Ik kwam terecht in een klein kamertje zonder ramen. Er stond alleen een bed en er stond allerlei apparatuur. Ik bad, laat me maar aan de beademing gaan want dan ben ik bewusteloos en heb ik nergens meer erg in. Maar dat liep anders. Ik vroeg om zuurstof maar mijn zuurstof opname was prima mijn saturatie was 95% zo’n beetje perfect. Alle andere controles waren goed en ik werd na een paar angstige uurtjes naar huis gestuurd met de mededeling…… Ga maar naar huis, uitzieken.

Wat was ik bang. Ik kon alleen naar lucht happen. Ik stond uren buiten letterlijk lucht te happen. Soms te zingen omdat ik dan meer lucht binnen kon krijgen. Wat was ik blij dat ik een tuin had. Slapen deed ik bijna niet. Ik was bang om te gaan slapen omdat ik dacht dat ik in mijn slaap zou stikken. Zulke (achteraf) stomme dingen want als je aan ademhalen denkt dan probeer je het te sturen en dat lukt nu juist niet. Maar goed die angsten zal ik nooit vergeten

Er bestaat geen geneesmiddel, niemand kon wat voor me doen,  uitzieken wat is dat makkelijk gezegd maar hoe moeilijk om alles maar te doorstaan. Een week later kreeg ik pijn op mijn borst. Ik belde de huisarts en kon meteen terecht. Met een mondkapje om en de huisarts en assistente met schort en mondkapje om onderzochten me. Geen duidelijke hart problemen werden geconstateerd. Ik werd weer naar huis gestuurd maar als ik dat wilde zou de huisarts de afspraak met de cardioloog proberen te vervroegen. Dat wilde ik wel. Enigszins gerust gesteld en met afnemende pijn ging ik weer naar huis.

Enkele uren later werd ik gebeld door het ziekenhuis. Ik kon nu meteen terecht bij de cardioloog. Mijn vrouw bracht me naar de eerste hulp en daar wachtte ik op de cardioloog. En weer werd ik in hetzelfde kleine kamertje gebracht. Ik kreeg het Spaans benauwd. Niet echt benauwd in de zin van kortademig maar gewoon het kamertje beangstigde me verschrikkelijk. Je ziet er niemand, hoort bijna niets van de omgeving. Alleen maar wachten in de hoop dat er iemand langs kwam. Claustrofobisch werd ik er van. Er kwam een coassistent en die deed alle controles. Niets aan de hand. Ik had geen pijn op de borst meer. Ik had gedacht dat ik gewoon een consult zou krijgen met mijn eigen cardioloog maar die heb ik niet gezien. Omdat ik toch naar huis mocht wilde ik dat dan ook meteen. Maar de co wilde nog een bloed onderzoekje doen. Niet dat het noodzakelijk was maar gewoon voor de zekerheid. Ik kon dat niet opbrengen. Het kamertje was voor mij een grote bron van angst. Ik dramde wat door en ik kon weer naar huis. De volgende dag verdwenen alle benauwdheidsklachten, zo maar, ineens. Al met al was ik “maar” anderhalve week ziek geweest. Maar wat een impact had het op mij gehad.

Ik was nog steeds bang dat de benauwdheid terug zou komen. Bij de kleinste zucht dacht ik dat ik geen lucht zou krijgen terwijl er niets aan de hand was. Allemaal tussen de oren. Dat wist ik wel maar wat doe je er aan? Ik ging hele einden lopen vlak in de buurt. Bij iedereen bleef ik wel drie meter op afstand. Maar alleen iemand, al is het uit de verte zien, hielp me tot rust te komen. Ik ging wel tien keer per dag fietsen. Natuurlijk zorgde ik dat ik bij iedereen uit de buurt bleef. Ik wilde niemand aansteken. Alleen maar om mijn gedachten lost te maken van die benauwdheid en het hielp ook nog. Ik had uit de media vernomen dat als je de corona gehad hebt je het niet meer kan krijgen. Althans dat die kans erg klein is. Bovendien, omdat je afweer stoffen hebt zou het niet meer zo erg zijn. Allemaal leuk en aardig maar alleen het idee om weer corona te krijgen en weer zo benauwd te worden beangstigde me. Het heeft al met al zeker twee weken geduurd voordat de angst minder werd en ik weer een beetje kon functioneren.

Toen ik net te horen kreeg dat ik Corona had reageerde mijn buurvrouw met: Dan ga je dus gauw dood. Ja daar knap je dus echt van op.

Corona is een rotziekte en als je kwetsbaar bent is het zelfs levensgevaarlijk. Maar de meeste mensen knappen weer op. Sommige mensen hebben het zonder dat ze er last van hebben of hebben alleen milde verschijnselen. De Corona angst is terecht maar om de angst je hele leven te laten regeren is ook niet goed.

Nee, Corona is niet leuk, het valt allemaal niet mee, je mag er best bang voor zijn, je mag er je best druk om maken. Alles is anders als je het zelf gehad hebt of nog hebt. Natuurlijk moet je alles wat kunnen relativeren. Maar neem die Corona wel serieus. Hou je zo veel mogelijk aan de opgestelde regels. En bid maar met me mee dat ze gauw een geneesmiddel vinden.

Overigens…….. Als je zegt “Ik ben een Alcoholist ( al 15 jaar droog)” dan is dat over het algemeen wel acceptabel. Maar als je zegt; “Ik heb Corona of ik heb Corona gehad”, dan zie je mensen letterlijk, bewust dan wel onbewust, terug deinzen. Of zelfs weglopen. Ook dat is een akelige ervaring.

Wat dat betreft zou er in de media wel wat meer aandacht besteedt kunnen worden aan mensen die herstellen van de Corona.