“Ik had gehoopt dat de opruimgeest op mij zou neerdalen”

Melanie (52 jaar) woont in een gebouw met een aantal mindervalide en seniorenwoningen in Amsterdam Zuid. Ze is opgegroeid in Uithoorn, maar woont sinds haar 19de in Amsterdam. In 2002 kreeg ze een dwarslaesie waardoor ze in een rolstoel zit. Ze is betrokken bij Cliëntenbelang en heeft aan diverse projecten meegewerkt, waaronder de toegankelijkheid van Stadsdeel Zuid. Momenteel is ze betrokken bij de transitie binnen de zorg naar buurtteams, waarbij ze het perspectief vanuit cliënten vertegenwoordigt. Daarnaast is Melanie life coach bij Cliëntenbelang en geeft trainingen aan leden van patiëntenorganisaties om inzicht te geven in hun ziekzijn en hen te begeleiden in het proces van “omgaan met…”. Melanie houdt zich dus met een breed pallet aan werkzaamheden bezig, lachend “Zo hou ik mezelf van de straat”.

De trainingen zijn allemaal geannuleerd door Corona. Zij heeft geprobeerd de trainingen digitaal voort te zetten maar door de vele oefeningen en het delen van persoonlijke dingen, kwam ze tot de conclusie dat dat toch écht fysiek moet. Het hele idee is namelijk om deelnemers even uit hun gebruikelijke situatie te halen om zo het interne proces naar zichzelf te kunnen maken. Dat werkt niet als je vanuit je huiskamer moet inbellen. Zelf merkt Melanie overigens ook dat ze niet zo van het thuiswerken is. Ze wil de dingen wel oppakken zoals het leren van Spaans, maar merkt dat ze echt een stok achter de deur nodig heeft. Gelukkig staan er nog wel een regelmatig online werkafspraken die ervoor zorgen dat ze in een ritme blijft. “wat ik wel merk is dat ik in die tijd die ertussen zit, zit te freubelen” (..) “ik had gehoopt dat de opruimgeest op mij zou neerdalen, alleen ik merk gewoon dat ik als mens en in dit geval als rolstoelgebruiker, dat mijn lijf gewoon rustmomenten nodig heeft”. Ze heeft maar met zichzelf besloten dat dat voor nu oké is.

Het vele thuiszijn als gevolg van Corona is iets waar Melanie zich niet echt aan stoort, “ik ben al gewend om meer thuis te zijn dan gemiddelde mens”. Wel is ze voorzichtiger als ze nu naar buiten gaat, omdat ze tot de risicogroep behoort. “In mijn geval, ja als het mis gaat, zijn we wat meer in de aap gelogeerd.” Ze onderhoudt momenteel met een klein groepje fysiek contact, met de rest belt of appt ze. Ze zit in de rijke positie dat ze haar beide ouders (80 en 82 jaar) nog heeft. Daar beeldbelt ze nu mee, want die hebben sinds kort beide een smartphone en vinden het helemaal geweldig. “Ik bel dan eerst op de vaste lijn dat ik ga WhatsApp bellen, nou en dan komt het helemaal goed”. Natuurlijk mist ze de leuke uitjes buitenshuis met vrienden die anders plaats zouden vinden, maar al met al gaat het best prima met Melanie. Als ze dan tóch iets moet noemen wat haar nu dwarszit dan zijn het die grote bedrijven die belasting omzeild hebben maar nu voor staatsteun aankloppen en CEO’s die eigenlijk vinden dat zij recht hebben op hun bonus (die sommige na ophef dan toch maar weigeren): “Ik weet niet wat er met jouw sociaal fatsoen is gebeurd dat je niet ziet dat dat niet oké is.. je kan het best missen.. over dat soort dingen word ik wel, ik merk dat ik daar wel echt boos om word zeg maar..”

Het positieve overheerst echter in haar verhaal, bijvoorbeeld als ze vertelt over creatieve oplossingen die lokaal worden bedacht en de mensen in haar naaste omgeving die proberen er het beste van te maken. Wat Melanie ook helpt door deze rare tijd te komen zijn haar twee katten Lola en Pip. Het is heerlijk om “aanspraak” te hebben, voor ze te zorgen en te zien hoe zij tevreden ergens liggen te slapen. Zo besluit ze met de mooie wens “(..) dat we de goede dingen ervan overhouden aan het eind, dat het niet allemaal zo gehaast hoeft, dat meer niet altijd beter is, dat we gewoon weer een beetje terugkomen naar het doe maar gewoon..”

.

 

 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *