In mijn eigen bubbel

Verlies van controle
Voor mij viel alles stil. Ik heb wel in een soort van vacuüm geleefd, in mijn eigen bubbel. Dat was prettig maar ook misschien iets te prettig. Ik vind het moeilijk om dingen te ondernemen en naar buiten te gaan en dat hoefde nu opeens niet meer maar daardoor sluipen er ook depressieve gevoelens naar binnen. Ik kom dan in een soort van stand van overleven. Ik doe mijn ding en voor de rest is het een wazig iets. Nu begint mijn hoofd wel weer te draaien maar dat is weken niet zo geweest. Op het hoogtepunt van de lockdown kwam ik de deur niet meer uit. Eten is ook zoiets dat ik vergeet te doen. Dan voel je je weer slapper en dat werkt niet mee. Dan maak je maar iets makkelijks, en dan maakt het eigenlijk ook niet uit als het je maag maar vult. Nu kook ik wel weer netjes hoor! Het is gewoon heel gek in je hoofd. Normaal gesproken lukt het me goed om dingen te veranderen als ik merk dat het niet goed gaat maar nu vielen alle dingen die die mij helpen om op de rails te blijven weg. Ik had er  geen controle meer op. Het controleverlies op mezelf is het aller ergste eigenlijk.

Elke dag een opdrachtje
Op een gegeven moment kwamen er gedachten die je echt niet wilt hebben. Toen besefte ik dat ik terug moest naar de basis. Ik heb mezelf elke dag een opdrachtje geven, al is het maar een brief posten, zodat je eruit bent. Dan heb je iets gedaan wat je jezelf had voorgenomen en kun je daarna een goed gevoel over jezelf hebben en kom je niet in een negatieve spiraal terecht. Dat heeft me uiteindelijk heel erg geholpen. Bij een volgende lockdown zou ik veel eerder ingrijpen. Dat je sneller door die eerste fase van ‘wow wat gebeurt er eigenlijk allemaal’ en dat het je allemaal een beetje overkomt doorgaat. Het is nog steeds moeilijk om het huis uit te gaan, het is net of je dingen aan het uitstellen bent. Als ik nu weer een afspraak heb, dan ga ik wel gewoon, en  als ik een keer zover ben dat ik de deur uitstap dan gaat het wel goed. Ik hoop dat misschien iemand anders die dit leest het herkent en denkt:  “Oh, gelukkig ik ben niet de enige”. Dan heeft het nog nut gehad dat ik het moeilijk vind maar er wel over praat.